Bundan tam 20 yıl önce 1986’da Ukrayna’daki Çernobil Nükleer Santralinde tam bir facia yaşanmıştı. Nükleer anlamda Hiroşima ve Nagazaki’ye atılan atom bombalarından sonra en büyük felaket denilebilecek bir hadise. Etkileri hala sürüyor. Patlamanın, Sovyetlerin eski üretim santrali olması ve orda çalışan işçilerin laubali hareketleri sonucu ortaya çıktığı biliniyor. Önce kuzey rüzgarlarıyla İsveç’teki bir tesiste farkedildi. Daha sonra hızla tüm dünyaya yayıldı, tabii bizim Karadeniz’e de uğradı.
O zaman radyasyonun çay bahçelerine sirayet edip etmediği, çayın içilebilir olduğunu kanıtlamak için bakanın yaptığı şov hala akıllarda. Önce nükleer santraller hakkındaki düşüncelerim:
– Dünyanın birçok gelişmiş ülkesi, enerji gereksinimi için nükleeri kullanıyor, örnek Fransa. Enerji tüketiminin %70’ini burdan sağlıyor, ve diğer ülkeler cabası.
– Çernobil eski bir teknolojiye sahipti. Bu kazadan sonra güvenlik önlemleri o kadar artırıldı ki, güvenlik için yapılan harcamalar bir santralin inşası aşamasında yüklüce bir maliyete sebep olabiliyor.
– Türkiye’nin enerji dar boğazlarını ve dışa bağımlılığını aşması için kesinlikle alternatif enerji üretimlerine ihtiyacı vardır, nükleer de bundan biridir ve bu konuda maalesef geç kalınmıştır.
Nükleer enerji konusunda detaylı bilgi için : www.nukleer.web.tr adresine bakılabilir.
Türkiye’de daha önce fizibilite çalışmaları yapılmış ve arazinin büyük kısmı satın alınmış olan Akkuyu’dan neden vazgeçildiği ve Sinop’da karar kılındığı uzmanları ilgilendiren bir konu. Sinopluların protestoları bu adreste.
