“Aşk, çocuklar parlayınca görülen ışıklardır” / Cahit Zarifoğlu
Gurum sana gelirken bütün kaygılarımdan ve korkularımdan sıyrılmam gerektiğini fısıldıyor. Az önce ayrıldığım Paderborn’da ruhuma giren dostlarımın çizdiği bir resim var:
Orada, uzakta, yemyeşil bir belirsizlikte aslına döndürmek üzere hakikatin uzaklarına savrulmuş bir çift göz tuzağını kurmuş, avını bekliyor. Bu resimde yaklaştıkça flulaşan ve merhametin resmini çizebilen ressamın gizli eli işliyor. Uçarak aşıyoruz yolları, aramızdaki engelleri. Sen beyaz bir evin çarkıfelekli tavanından geceler boyu aşağıyı gözleyen sımsıcak bir çift gözsün.
Gözlerin beni ve benim diye bildiğim her şeyi bir anda yok ediyor. Paramparça ediyor ve küllerimden yeniden yapıyor. Ben yapılırken sen aramızda ışıklı bir ruh gibi Kays’ın gölgesinde o bilinmeyen sırrı fısıldıyorsun: Aşk yakıcıdır. Yakar ve yeni bir hayat bağışlar bize. Ben, ben diyebildiklerimden kurtulmadan, ansızın geliyor, yüreğimi sana bırakıyor; içimdeki acıyla cenneti buluyorum. Hayatı sönmeye yüz tutmuş bir dilenci halinde düşekalıyorum eşiğine.
Berlin’in Ihlamuraltı Caddesi’ndeki kimsesizlik gibi bırakıyorum yüreğimi. Bir hüzün ırmağı halinde geçiyor altımızdan Ihlamuraltı. İbrahim’le adımlıyoruz yakılan kitapları. O bana hüznün mücessemliğini gösteriyor, sen daima eksik bir yanımızın olacağını anlatıyorsun. Hep o ırmakta yıkanmaya ahdetmiş çocuk konuşuyor içimde. Eşiğini tanıyorum, orada ne senin ne benim denemeyecek bir gerçeğin belirsizlik ve hakikatsizlikten kurtuluş destanı okunuyor. Onu ancak cahilleşen ve kuruntularından kurtulan cesur ruhlar okuyabilir.
Bir görünüp bir yitiyorsun. Bu halinle ırmağın yüzeyindeki ışıklı damlacıklarsın. Gün çoktan aşmış oluyor, tüm aşırılıklar diniyor. Seni dingin ve sıcak yanlarınla görebilmem için yeniden naim cennetine dönmem gerekiyor. Dönüyor ve çevresindeki kozmik yolculuğumun başlangıç noktasına geliyorum yüreğimin…Ki ne ben ne benlik, ne sen ne senlik, ne de her ikisi kalıyor orta yerde. Bir yokluğa dalıyor, bir boşluğa düşüyorum.
Gözlerinin kemendine tutunuyorum. Beni bırakma lütfen, beni yalnız bırakma. Ben yalnızlığının zehrini çok içtim. Varlığımın bir gün mutlaka katılacağı sonsuzluğa hasretlenerek çok içtim. Kendimi yitirmenin çılgınlıklarına çok kapıldım. Tutkularımdan arınmayı istediğim anlarda, bana bu tutkuyu bağışlayanın eşiğine serilmekten bir an teberri etmedim. Seni tanımanın bilgisine sahip olabilseydim en derin uçurumlara naşımı fırlatmaktan çekinmezdim. Gözlerinin kemendine tutulan yüreğimi sana bırakıyorum bir intihar meleği gibi. Aynı sırrı anlamak için binlerce denemeden sonra yeniden koşuyorum pervane gibi ışığına, kararlı ve çoğalan aydınlığına.
Sen cennetin sonsuz isimlerinden bir isim değil, cennet ve cehennemin bittiği yerde konaklayan gizin eski adısın. Adınla tazeleniyor acılarımız ve hüzünlerimiz. Yüzün hem bir giz denizi, hem bir hüzün ormanı, hem de sonsuzluk deryasıdır. Ona bakıyor kendimi görüyorum. Ona eğiliyor kendimi yüceltiyorum. Ona bağlanıyor kendimi aldatan bahçelerden çıkıyorum. Onu gördüğüm andan beri yüreğim ve gözlerim bir an uyumuyor, anlamlarda, Ihlamuraltı’nda kurumuş yapraklarda, Dom Kilisesi’nin avlusundaki sefil kalabalıkta, metro vagonlarında, şehirlerde, zamanın sabit olmayan karelerinde, yetim bir çocuğun üç günlük açlığında dolaşıyor.
Düşkünlerin ve bakış kuşu vurgunlarının acılarını sadece sen dindirebilirsin. Gözlerinin bir imasıyla unutuşun ve hatırlayışın kitabı yazılır. Simge denizi diye dalınan her derinlik adın ve evrensel bir sigaranın tüttürüldüğü tanımsız parmaklarındır. Onların semada çizdiği nokta, işaret ve alanlardır ruhumuz kıvrımları. Bir kader resmi çizer soluk alıp verişin. Bochum’daki mütevazı öğrenci lokalinde, konuklara bisküvi çay ikram eden telaşlı bir insan sıcağıyla çıkıyoruz yola. Kalbim orada kalıyor. Arabanın arka camından bakıyor, uzaklaştıkça küçülen bir resmin nasıl oluyor da içimde sonsuzca büyüdüğünü anlayamıyorum.
Sadık Yalsızuçanlar
Huruf / Toplu Öyküleri 3 / Çarkıfelek
